Son periyotta vizyona giren birçok yerli dizide, insanların davranışları daima çocukluklarında yaşadıkları travmalarla açıklanıyor ve böylelikle mazur görülüyor. Çocukluğu travmalar bırakacak kadar çileli geçen biri hayata yenik başlar, gerçek. Ama bunu ömür uzunluğu üzerinde taşıması ve diğer insanlara da tıpkı ya da misal acılar yaşatması kaide mıdır?
Yazar Mine Sultan Ünver, son romanı Çürük’te, 17 Ağustos sarsıntısında anne ve babasını kaybederek ablasıyla öksüz kalan Benan’ın, genç bir bayan olunca çocukluk travmalarının tesiriyle yaşadıklarını ancak sonra bu travmalardan sıyrılması gerektiğine karar verişiyle düştüğü yerden kalkma eforlarını anlatıyor.
Oturup sızlananlardan, çaresizliğinden yakınanlardan değil Benan. Hatta böylesi insanlardan iğreniyor. Kaybeden değil de kazanan olmak için kararlı. Yürümeye devam etmek istiyorsa güzelleşmek zorunda. İyileşmese dahi geçmişin yükünü sırtına atıp kamburuyla yürümek zorunda.
KADERİNİ KENDİSİ ŞEKİLLENDİRİYOR
Kurduğu ikinci, üçüncü ve devamı hayatlara daima bir umutla başlıyor Benan. Geçmişini üzerinden atması elbette kolay değil lakin hareketlerini belirleme ve kendi mukadderatını şekillendirme gücü olduğuna yürekten inanıyor. Toplumun yahut geçmişinin, kim olduğuna veya nasıl davranması gerektiğini belirlemesine müsaade vermiyor. Her kurduğu hayatta geçmişini aşarak ne olacağına kendisi karar veriyor. Sıkıntı çocukluğunu ya da bir evvelki yıkılmış hayatını, parasızlığını, bayan oluşunu mazeret olarak kullanmıyor. Durumuyla yüzleşiyor ve dağıldığı her durumda yılmaksızın yeni bir hayat kuruyor ve onu şekillendirmek için yoluna devam ediyor.
HER ALAKADA AİLESİNİ Mİ ARIYOR?
İnsan içinde kocaman bir boşlukla var edilmiş. Tahminen de her birimizin uğraşı bu boşluğu bir halde doldurabilmek. Aşkla, dostlukla, evlat sevgisiyle, makamla, parayla, şöhretle, ideolojiyle, dinle, kaç pek çok yolla. Benan için bu boşluğa yapılan birinci tarif ailesinin yokluğu. Küçük bir çocukken zelzelede onları, bilhassa de babasını yitirmek büyük bir acı. Sonrasında hayatına giren öğretmeni, eşi üzere erkeklerde babasını arıyor, onun sevgisini bulursa boşluğundan kurtulup tamam olacağını zannediyor. Lakin var oluşa, insanoğlunun yapısına, dünyanın tertibine dair büyük sorular sorup karşılıklarını ararken içindeki boşluğa yeni tanımlar yapıyor. Balkan’ı tanıdığında ise bu boşluğun tarifi aşk.
Mine Sultan Ünver:
“YAŞADIĞIMIZ TRAVMA MAZERETİMİZ OLMASIN”
“Yaşanılan travma kimi his ve hareketlerimizin sebebi olsa da bataklıkta sonsuza dek tıkılıp kalmanın mazereti olmamalı. Geçmişimiz ve yaşanılanlar sorumluluk almaktan kaçınmaya neden olamaz.
Geçmişteki gerek güzel gerek makûs tecrübelerimiz, gelecekteki niyet ve davranışlarımızı şekillendirmede rol oynar. Travma yaşamış olanlarda öfke, saldırganlık, tasa, diğerlerine güvenme zorluğu, düşük öz hürmet ve sonluluk üzere meseleler yaygın formda görülür. Lakin travmatik bir tecrübe yüzünden acı çekmek, fikir ve davranışlarımızı etkilese de hayatımıza ve münasebetlerimize ziyan vermemesini sağlamak bizim vazifemizdir. Geçmişte yaşadığınız travma, etrafımızdaki insanlara zalimce, nefretle ya da istismar edici biçimde davranmamıza asla mazeret olamaz.
Geçmişte yaşadığımız acının, bizi gittiğimiz her yere peşimizden yıkım götüren bir canavara dönüştürmesine müsaade veremeyiz. Gerekli ya da faydalı olabileceğini düşünüyorsanız profesyonel yardım almaya da karar verebilirsiniz. Sevdiğimiz insanları daima incitmektense karakterimiz ve davranışlarımız üzerine içtenlikle düşünmek daha gerçek olacaktır. “Ben böyleyim” demektense “Düzeltmem gereken yanlışlarım olduğunu fark ettiğim için memnunum” demeliyiz.
Hiç kimse geçmişte yaşanan travmanın kolaylıkla güzelleşeceğini argüman edemez, lakin yapılabilecek her şeyi yapmak son derece kıymetlidir.”
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
